Nog 1 week

Nog 1 week te gaan. Nog 1 week om met de volle 100% de shows te doen. Om te genieten van alle bestemmingen, de cultuur, het eten, de shopping malls, de mensen. Om de laatste inkopen te doen (souvenirs!!). De laatste week aan boord, de laatste week waarin ik elke avond naar de crewbar kan gaan, waarin ik elke avond live-muziek kan horen, waarin ik heel regelmatig naar feestjes ga, waarin ik me heel regelmatig totaal optut. Maar ook de laatste week van wonen in een mini-ruimte zonder ramen, met hele dunne muren, zonder frisse lucht, de laatste week waarin ik niet zelf kan kiezen wat ik eet, waarin ik geen boodschappen kan doen, of gewoon naar buiten wanneer ik daar zin in heb.
Ik weet nu al dat als ik straks weer thuis ben en het koud heb, ik terug verlang naar Dubai, het schip en de zon. Maar nu wil ik toch wel graag naar huis.
Elke plaats waar we voor het laatst aanleggen hebben we zo onze dingen die we nog willen doen. De shows gaan goed, we nemen van allemaal afscheid.
Gisteren hadden we een hele bijzonder show. We speelden Beatles en het theatrium was goed vol. Halverwege de show zingen 2 van de mannen solo maar ze waren beiden niet te horen. Nou is onze geluidsman vrij nieuw, dus we dachten dat hij de cue vergeten was. Dan komt de volgende solo van een van deze twee mannen, en weer geen geluid. Microfoon kapot, dacht ik meteen. Na een half lied krijgt hij een nieuwe microfoon aangereikt van de showmanager. Problem solved zou je denken. Het volgende lied is een solo van de ander van deze twee mannen. En ook hier…. geen geluid. De showmanager moet nu zelfs het podium oplopen om hem een nieuwe aan te reiken. En… nog steeds geen geluid! Het publiek lacht zich een breuk, wij zijn toch enigszins afgeleid. Na een paar regels doet de microfoon het toch. Dan, aan het eind van de show, houdt zijn microfoon er weer mee op! En aangezien ik weet dat we maar 2 extra microfoons hebben, geef ik hem mijn microfoon. Wat werkt. Tot op zekere hoogte.
Bij het applaus worden we allemaal met naam voorgesteld. We krijgen een groot applaus (natuurlijk, iedereen vindt het altijd geweldig als er wat fout gaat) en we wachten allemaal totdat de toegift aangekondigd wordt. ‘Dat was het AIDA Diva showensemble!’ zegt de entertainment manager. ‘Dat is jullie applaus!’ zegt hij terwijl hij ons doordringend aankijkt. Dan loopt hij nog een beetje verder het toneel op. ‘SPAZIBA (dank je wel op zijn Russisch)!!!’ Oh, denk ik eindelijk. Ik geloof… dat we geen toegift doen. En ongeorganiseerd verdwijnen we allemaal back-stage. Wat een heerlijk zooitje. Maar ik moet zeggen, ik geniet van dit soort momenten. Dit maakt het eigenlijk leuk, want als shows alleen maar probleemloos lopen is het ongelooflijk saai hoor.