Een weekje werken in een weeshuis

Ook dit was niet niet wat ik ervan verwacht had. Maar of dat erg is?

Op maandag voor het eerst op weg naar het weeshuis. Het was langer rijden dan ik had verwacht (35 min) dus dat viel een beetje tegen. Daar aangekomen blijkt dat er al een heleboel gedaan is. Ik moet dus op zoek naar iets (een muur, een paal, desnoods een plafond) waar nog geen tekeningen op zitten.
Uiteindelijk vind ik een muur, tegenover de wc's. Daar zit nog helemaal geen verf op! Leuk projectje dus. Samen met Iris ga ik daar aan de slag.

Het wordt ons wel meteen duidelijk waarom deze muur nog helemaal niet aangeraakt is. Die LUCHT! Maar, we hebben wat over voor 'onze' kindjes (die we eigenlijk alleen voorbij zien lopen, verder niet) dus gaan we aan de slag.
Wat een ongezond klusje! Maar goed dat er hier geen ARBO is, want we konden meteen inpakken en wegwezen. Eerst moet de muur geschuurd worden. Dat doen we met een plamuurmes en een staalborstel. Erg grondig lukt het niet, papa zou er nog lang niet tevreden mee zijn (ik ben dat eigenlijk ook nog niet) maar wij moeten het ermee doen. Met de stukjes muur in ons haar, ons shirt en in onze ogen en longen (dat laatste leest de ARBO dus even niet) zijn we aan de gang. Als het er naar Thaise maatstaven oke uit ziet gaan we verder met stap 2, afstoffen. Dat gebeurt met een soort zachte bezem, waarbij het flink in het rond stuift, maar de vraag is of het er stofvrij van wordt. De volgende stap is afplakken. Er zit namelijk een soort rooster in dat niet lichtblauw wordt en ook de kozijnen mogen niet lichtblauw worden. Dus overal komt een mooi wit tape-je langs.
Dan, eindelijk, mogen we de verf erbij pakken. Ik ga aan de slag met een verfroller. Helaas is er geen bak bij, die je normaliter gebruikt om de verf mooi over de roller te verdelen, dus gaat de roller zo in de emmer met verf en dan, hop, tegen de muur. Geeft natuurlijk lekkage hier en daar maar dat werken we wel weer weg.
We werken er 's ochtends eigenlijk maar zo'n anderhalf uur. Dan hebben we lunch in de buurt en dan werken we 's middags nog 2 uurtjes. Echt opschieten doet het zo dus niet.

In de volgende dagen maken we de onderste rand van de muur bruin (zo zien alle muren er hier uit, waarschijnlijk zodat je het vuil minder ziet), we verven het rooster geel en versieren de muur tussen de luiken. Het is er wel heel vrolijk van geworden moet ik zeggen.
Op donderdag als we bij het weeshuis aankomen is het een drukte van belang. De hele plaatselijke politie-afdeling is in het weeshuis om eten te verzorgen en ze te vermaken. Er is (natuurlijk) karaoke (op volume 2000) en iedereen gilt en schreeuwt alsof het om heuse wereldsterren gaat. Ik ga na 2 liedjes aan het werk, want het geluid doet echt pijn aan mijn oren en die heb ik toch echt nog wel nodig. Als ik even terug loop om wat te vragen blijkt dat de politie de 'falang' (het woord voor buitenlander in het Thais, je hoort het echt overal waar je gaat) ook graag willen horen zingen. Mijn mede-vrijwilligers weten wat ik thuis voor werk doe, dus je raadt het al, ik ben de klos. Gelukkig zijn ze wel zo lief om bij me op het podium te komen staan en daar sta ik dan. In mijn met verf besmeurde kleren met een microfoon in mijn hand. Ik zing 'Saving all my love' van Whitney Houston en het is een succes. Toch wel erg leuk :).

Aan het eind van de dag blijf ik samen met 3 andere meisjes in het weeshuis achter als de rest naar huis gaat. Wij gaan er een nachtje slapen!
Het eerste uurtje zitten we eigenlijk te niksen, maar dan zijn de kinderen klaar met de les en komt er een meisje naar ons toe. Ze zegt: 'Come', pakt mijn hand en neemt ons mee naar hun slaapkamer. Daar zingen we liedjes. Zij vindt vooral 'When you say nothing at all' een heel mooi liedje. Haar Engels is helemaal niet goed, dus schrijf ik de hele tekst voor haar uit en daarna moet ik het zeggen zodat zij het in het Thais kan opschrijven. Leuk! We eten apart van de kinderen en na het eten neemt hetzelfde meisje ons mee naar het water. Ze heet trouwens Amporn en is 16. Ze ziet er in mijn ogen veel jonger uit (zoals eigenlijk alle kinderen) en gedraagt zich ook jonger. Ze is heel knuffelig en houdt de hele tijd je hand vast. Bij het water maken we wat foto's. Daarna is het tijd om te douchen. Op de Thaise manier. Of althans, zoals ze dat in het weeshuis doen. Omdat de meisjes douchen waar er ook jongetjes langslopen, trekken ze een soort jurk aan zodat ze niet naakt rondlopen. Ik krijg dus ook een jurk en badslippers en dan gaan we douchen. Amporn laat me helemaal zien hoe het moet. Ze leent me haar zeep en spons. Ik moet ook mijn haren wassen van haar, dus dat doe ik dan maar braaf. Ze zeept mijn armen en rug in, borstelt mijn haar met haar vingers en met een grote borstel schrobt ze mijn handen en voeten. Wat een service.
Terug op de kamer moet ik me natuurlijk afdrogen en schone kleren aan. Dat is nog een heel gedoe als je geen bloot stukje lijf mag laten zien! Alle kinderen staan om me heen te kijken hoe ik sta te worstelen. Dan krijg ik een droge jurk. Ik trek hem aan en zodra hij op zijn plek zit beginnen de meiden de natte jurk van me af te trekken. Ook mijn handdoek wordt er onderuit getrokken. Iedereen helpt en ze willen ook allemaal mijn haar even aanraken. Krullen zijn hier vrij zeldzaam.
Met mijn droge kleren aan gaan we haren vlechten. Ik probeer het bij Amporn, maar ze heeft zo ongelooflijk veel haar en zo steil dat ik het er niet zo best vanaf breng. Zij daarentegen maakt echt een prachtige vlecht in mijn haar.
Canisia (een Nederlands meisje) en ik delen nog snoepjes uit wat ons wel in dank wordt afgenomen. De rest van de avond kletsen we, ze laten foto's zien, willen foto's zien op mijn telefoon van mijn familie, mijn vriend. Ze vinden het maar raar, dat ik zwart mooi vind, als huidskleur. Zij willen allemaal wit zijn.

Rond half 10 gaan we slapen. Amporn wil graag haar matrasje met mij delen, heel lief. Ik leg wel mijn lakenzak erop, in de hoop dat ik dan minder last heb van beestjes. Gelukkig hebben ze een klamboe want het stikt hier van de muggen. Ze komt eerst nog even op mijn borst liggen en dan gaan we slapen. Dat proberen we tenminste. Het is bloedje heet. Wat wil je ook, met zoveel kinderen op een kamer en ik heb een lange broek en lange mouwen aan om mezelf te beschermen tegen muggen en bedbugs (daar hadden andere meiden vorige week veel last van, een heleboel jeukende bultjes overal). Ook zijn andere meiden nog heel hard muziek aan het luisteren. Dat houden ze vol tot na twaalven. Pfff...
Ik slaap uiteindelijk wel een beetje, maar niet veel. Midden in de nacht heb ik ineens een voet in mijn gezicht. Een jongetje dat in de andere rij slaapt is zo ver verschoven dat hij me dus meerdere malen, dwars door de klamboe, in mijn gezicht trapt. Ook moet ik vaak draaien, omdat ik het zo heet heb of omdat er weer ergens een botje pijn gaat doen.

Om 05:00 uur gaat er een keiharde bel. De volle maan staat nog vol aan de hemel, maar: tijd om op te staan (ongelooflijk maar waar). De kinderen gaan weer douchen, ik houd het even voor gezien. Alle bedjes en klamboes worden weer opgeruimd. Om half 7 zitten we aan het ontbijt. De lucht en de opkomende zon zijn prachtig.
Ik maak nog wat foto's van de spelende kinderen. Om 8 uur zal er een taxi komen om ons terug te brengen naar Singburi. Zo was het afgesproken in ieder geval. Terwijl we wachten komen er 2 jongetjes die alle foto's op mijn camera willen bekijken. Ook zijn ze gebiologeerd door mijn horloge en hoe die open moet. Lief!
Om 9 uur is de taxi er eindelijk en gaan we naar 'huis'. Eerst een douche en dan nog 2 uurtjes slapen.

Vanmiddag ga ik mijn tas inpakken want vandaag is mijn laatste dag hier. Vanavond ga ik gezellig met een paar van de coördinatoren wat drinken en morgen om 11:00 uur ga ik naar Bangkok. Daar ben ik dan 3 nachtjes en op dinsdagochtend vlieg ik naar Beijing, op naar mijn vriendje!